W związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, 14 marca 2020 r. wprowadzono na obszarze Polski stan zagrożenia epidemicznego, a tydzień później, czyli 20 marca ogłoszono już stan epidemii. Czym różnią się te pojęcia i co ich wprowadzenie oznacza dla obywateli?
Ogłoszenie zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii wynikało z Rozporządzeń przyjętych na mocy Ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U.2019.1239) (dalej: ustawa o zwalczaniu chorób zakaźnych). Zgodnie z art. 46 ust. 5 Rozporządzenia weszły w życie z dniem podpisania.
Różnice
Stan zagrożenia epidemicznego to sytuacja prawna, którą wprowadza się na określonym obszarze w związku z ryzykiem wystąpienia epidemii w celu podjęcia działań zapobiegawczych (art. 2 ust. 23 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych).
Z kolei stan epidemii to podjęcie działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków występującej na danym obszarze epidemii (art. 2 ust. 22 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych).
Stan zagrożenia wprowadza się więc, by zapobiec epidemii, natomiast stan epidemii ogłasza się w momencie, gdy epidemia na danym obszarze już występuje i należy zminimalizować jej skutki.
Ograniczenia i obowiązki
Rozporządzenie z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii nadaje odpowiednim organom państwowym nowe uprawnienia, wprowadza szereg zakazów i nakłada również nowe obowiązki. Czas obowiązywania – do odwołania.
- Ograniczenie sposobu przemieszczania się. Granice państwa zostają zamknięte, a osoby wracające do kraju, po przekroczeniu granicy mają się udać na 14-dniową obowiązkową kwarantannę.
- Ograniczenia lub zakaz obrotu i używania określonych przedmiotów. Zakazuje się wywozu lub zbywania poza terytorium Polski respiratorów oraz kardiomonitorów. Przedsiębiorca, który planuje wywóz lub zbycie towarów wymienionych w art. 5 rozporządzenia ma obowiązek na 24 godziny przed powiadomić o tym wojewodę właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania przedsiębiorcy.
- Ograniczenia funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy. Całkowicie zakazana jest działalność związana z organizacją, promocją lub zarządzaniem imprez, takich jak: targi, wystawy, kongresy, konferencje, spotkania, a także ze sportem, rozrywką i rekreacją, np.: prowadzenie miejsc spotkań, klubów, w tym klubów tanecznych i klubów nocnych oraz basenów, siłowni, klubów fitness. Zakazane jest także prowadzenie kasyn, bibliotek, archiwów, muzeów, uzdrowisk. Zakaz dotyczy też kościołów.
- Galerie handlowe. W obiektach handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000m2 ustanawia się czasowe ograniczenie handlu detalicznego m.in.: tekstylia, odzież, obuwie, meble, sprzęt oświetleniowy, sprzęt radiowo-telewizyjny lub sprzęt gospodarstwa domowego, piśmiennictwo, książki, a także gastronomia i rozrywka.
- Zakaz organizowania widowisk i innych zgromadzeń ludności powyżej 50 osób.
- Nakaz udostępnienia nieruchomości, lokali i terenów przewidzianych planami przeciwepidemicznymi. Nakazuje się udostępnienie, w celu zwalczania epidemii, nieruchomości, lokali i terenów, jeżeli są one przewidziane w wojewódzkich planach epidemicznych, które są dostępne w Biuletynie Informacji Publicznej.
- Możliwość przymusowego skierowania do pracy przy zwalczaniu epidemii (w tym personelu medycznego). Na mocy art. 47 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych właściwy wojewoda, a w razie skierowania do pracy na obszarze innego województwa – minister właściwy do spraw zdrowia, podejmuje decyzję o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii pracowników podmiotów leczniczych, osób wykonujących zawody medyczne oraz osób, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń. Do pracy przy zwalczaniu epidemii mogą być skierowane także inne osoby, jeżeli ich skierowanie jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących zwalczaniem epidemii.
Zobacz też:
Zapraszamy do odwiedzenia: Facebook | LinkedIn | YouTube | Twitter | Google | Magazyn SEKA