– łączą palnik ze źródłem gazu (butla, generator, rurociąg). Węże do gazów powinny być stosowane zgodnie z ich przeznaczeniem, rodzajem gazu i ciśnieniem znamionowym. W przypadku mieszanek gazowych należy stosować wąż odpowiedni do gazu dominującego w mieszance. Minimalna długość węży spawalniczych powinna wynosić co najmniej 5 m, a maksymalna, mierzona od punktu pomiaru ciśnienia do punktu odbioru gazu (palnika), nie powinna przekraczać 20 m. W razie potrzeby zastosowania dłuższych węży ciśnienie zasilania powinno być skorygowane o spadki ciśnienia występujące w wężu. Dopuszczalne jest przedłużanie węży, pod warunkiem zastosowania znormalizowanych dwuzłączek metalowych o średnicy zgodnej ze średnicą znamionową węża. Minimalna długość każdego z łączonych odcinków węży powinna wynosić co najmniej 4 m. Szczelność i wytrzymałość eksploatowanych węży powinny być kontrolowane w okresach ustalonych stosownie do warunków eksploatacji, lecz nie rzadziej niż jeden raz na kwartał. W przypadku zasilania urządzenia spawalniczego gazem palnym pobieranym z baterii butli, z wiązki butli, z generatora gazu lub z rurociągu, w każdym punkcie poboru gazu powinien być stosowany bezpiecznik. W przypadku zasilania palników tlenowo-gazowych gazami pobieranymi z butli powinny być stosowane bezpieczniki usytuowane na wlocie lub wewnątrz palnika. Wymaganie to nie dotyczy przewodów tlenu tnącego w palnikach przeznaczonych do cięcia. Końce węża nasunięte na końcówki przyłączy powinny być zaciśnięte za pomocą opasek niepowodujących uszkodzenia węża. Według rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych.
Zobacz także
SPOŁECZNE WARUNKI PRACY
– kształtowane są motywacjami pracy : płacami, stosunkami międzyludzkimi, cechami demograficznymi, poziomem kultury i kwalifikacji dozoru i załogi, warunkami bytowymi, dojazdami do pracy, opieką społeczną i zdrowotną oraz innymi czynnikami wpływającymi na psychiczne samopoczucie pracowników świadczących pracę. Według A. Hansen Bezpieczeństwo i higiena pracy, Wydawnictwa szkolne i pedagogiczne, Warszawa 1998 r.
WENTYLACJA NAWIEWNA
– rodzaj wentylacji ogólnej. Polega na doprowadzeniu powietrza do pomieszczeń, w których następuje wydzielanie się ciepła przez promieniowanie w ilości przekraczającej na stanowiskach pracy 2500 kJgodz./m2. Parametry nawiewanego powietrza powinny spełniać wymagania dla mikroklimatu gorącego (między 23 a 33º C), w zależności od ciężkości pracy.
KSIĄŻKA OBIEKTU BUDOWLANEGO
– dokument przeznaczony do zapisów dotyczących przeprowadzanych badań i kontroli stanu technicznego, remontów i przebudowy w okresie użytkowania obiektu budowlanego. Książkę wydaje właściwy organ państwowego nadzoru budowlanego. Według ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Spraw […]
