PRZYCZYNA ZEWNĘTRZNA WYPADKU

– aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy w rozumieniu ustawy wypadkowej, musi istnieć przyczyna zewnętrzna zdarzenia, a nie wewnętrzna, tkwiąca w samym poszkodowanym. Przez przyczynę zewnętrzną (sprawczą) zdarzenia rozumie się taki czynnik, który nie wypływa z wewnętrznych właściwości organizmu pracownika. Do przyczyn zewnętrznych można zaliczyć w szczególności siły przyrody, maszyny lub inne urządzenia stosowane w procesie  pracy oraz działanie (lub ich zaniechanie) innych osób. Według J. Wroński, K. Żurawski Metodyka badania wypadków przy pracy, Kolpress, Warszawa 2007 r. Przyczyną zewnętrzną w rozumieniu art. 6 ustawy wypadkowej z dnia 12 czerwca 1975 r. może być nawet niefortunny odruch pracownika – jego nieskoordynowane poruszanie się, powodujące potknięcie się i upadek nawet na gładkiej powierzchni. Wyłączenie przyczyny zewnętrznej przy upadku pracownika, który nastąpił w takich okolicznościach, byłoby uzasadnione tylko wtedy, gdyby istniały podstawy do ustalenia, że wypadek pracownika został spowodowany jego schorzeniem łączącym się np. ze skłonnością do omdleń lub zakłóceń równowagi. Według wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1980 r. – PR 33/80, Sł. Prac. 1980, nr 12, s. 29.