PROMIENIOWANIE JONIZUJĄCE

– obejmuje: 1) promieniowanie elektromagnetyczne – nie mające masy ani ładunku elektrycznego. Do tej grupy zaliczyć można: a) promieniowanie rentgenowskie X – o długości fali od 2 nm do 0,005 nm nazywane też promieniowaniem hamowania, które powstaje w lampie rentgenowskiej w wyniku bombardowania elektronami anody. Charakteryzuje się dużą przenikalnością, b) promieniowanie gamma – o długości fali od 0,1 nm do 0,001 nm, wysyłane jest przez jądro pochodne powstałe w wyniku rozpadu l i ß, które w chwili powstania jest w stanie wzbudzonym. Charakteryzuje się największą przenikalnością (do 3 m w ołowiu) ze wszystkich rodzajów promieniowania jonizującego; 2)  promieniowanie korpuskularne – są to cząsteczki materii posiadające ładunek elektryczny. Do tej grupy zaliczyć można promieniowanie: a) alfa – strumień jąder helu (dwa protony i dwa neutrony) wysyłany przez ciężkie jądra w wyniku rozpadu. Cząstki alfa mają stosunkowo niewielką przenikalność. Zasięg cząstek alfa w powietrzu wynosi klika centymetrów i nie są w stanie pokonać kartki papieru, Charakteryzują się dużą zdolnością jonizacji, b) beta – strumień szybkich elektronów powstały w wyniku przekształcenia jąder macierzystych w jądra o większej o 1 liczbie atomowej z jednoczesnym wyrzuceniem elektronu (ściślej przekształcenie neutronu znajdującego się w jądrze w proton z jednoczesnym utworzeniem i wyrzuceniem elektronu i antyneutrina). Przenikliwość promieni beta oraz ich zdolność jonizacji jest przeciętna, na przykład promieniowanie beta emitowane przez itr – 90 przenika ciało ludzkie na około 1 cm.  Źródła promieniowania jonizującego to izotopy promieniotwórcze, lampy rentgenowskie. Według  A. Uzarczyk, Czynniki szkodliwe w środowisku pracy, ODDK Gdańsk 2006 r.