– jedna z prostszych i bardziej ogólnych metod oceny obciążenia układu mięśniowo-szkieletowego. Jest to metoda oceny obciążenia wynikającego z przyjmowanej pozycji podczas pracy. Metoda oparta jest o wyznaczenie położenia trzech głównych części ciała: pleców, ramion i nóg podczas pracy w pozycji statycznej, określenie obciążenia zewnętrznego (lub masy podnoszonego ładunku) i obliczenie czasu pracy, w którym nieruchoma pozycja jest utrzymywana. Metoda ta w pierwszym etapie oparta jest o przygotowanie chronometrażu dnia pracy i wyznaczeniu wszystkich wykonywanych przez pracownika czynności (łącznie z przerwami). W dalszej części przypisywane są kody położenia poszczególnych części ciała (plecy, ramiona, nogi) oraz kody siły zewnętrznej. Według Konsultant Regionalnego Ośrodka BHP, Materiał szkoleniowy, Tom II Ergonomia, Zastosowanie ergonomii w ochronie pracy T. Tokarski, SEKA S.A. 2008 r.
Zobacz także
KLASA DROGI
– to przyporządkowanie drodze odpowiednich parametrów technicznych, wynikających z jej cech funkcjonalnych. Według rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430).
TECHNICZNE ŚRODKI ZABEZPIECZENIA PRZECIWPOŻAROWEGO
– urządzenia, sprzęt, instalacje i rozwiązania budowlane służące zapobieganiu powstawania i rozprzestrzeniania się pożarów. Według rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 kwietnia 2006 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (D. U. Nr 80, poz. 563).
URZĄDZENIE PIORUNOCHRONNE
– urządzenia służące do przyjmowania wyładowań atmosferycznych nie dopuszczając do bezpośredniego uderzenia pioruna w chroniony obiekt. Prądy piorunowe są przyjmowane przez zwody, po czym przewodami odprowadzającymi spływają do uziomów, które je rozpraszają do ziemi. Według E. Musiał, Zagrożenia pochodzące od urządzeń elektrycznych, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1992 r.
