– mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi. W celu określenia wymagań technicznych i użytkowych wprowadza się następujący podział budynków na grupy wysokości: 1) niskie (N) – do 12 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie, 2) średniowysokie (SW) – ponad 12 m do 25 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie, 3) wysokie (W) – ponad 25 m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie, 4) wysokościowe (WW) – powyżej 55 m nad poziomem terenu. Według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
Zobacz także
KALIBRACJA (wzorcowanie)
– zbiór operacji, za pomocą których ustala się, w określonych warunkach, zależności między wartościami wskazywanymi przez przyrząd lub układ pomiarowy, albo wartościami reprezentowanymi przez wzorzec miary lub materiał odniesienia, a odpowiadającymi im wartościami wielkości, realizowanymi przez wzorzec odniesienia. Według PN-ISO 10012-1. Wymagania dotyczące zapewnienia jakości wyposażenia pomiarowego.
SPOŁECZNE WARUNKI PRACY
– kształtowane są motywacjami pracy : płacami, stosunkami międzyludzkimi, cechami demograficznymi, poziomem kultury i kwalifikacji dozoru i załogi, warunkami bytowymi, dojazdami do pracy, opieką społeczną i zdrowotną oraz innymi czynnikami wpływającymi na psychiczne samopoczucie pracowników świadczących pracę. Według A. Hansen Bezpieczeństwo i higiena pracy, Wydawnictwa szkolne i pedagogiczne, Warszawa 1998 r.
ZESPÓŁ „CHOREGO BUDYNKU” (Syndrom chorego budynku, SBS – z angielskiego Sick building syndrome)
Zespół chorego budynku przejawia się m.in. zmęczeniem, uczuciem duszności, bólami i zawrotami głowy, drażliwością, obniżeniem zdolności koncentracji, podrażnieniem błon śluzowych oczu i górnych dróg oddechowych i zmianami skórnymi. Dolegliwości te wiążą się z długotrwałym przebywaniem w pomieszczeniach, zwłaszcza biurowych, o niewłaściwych parametrach środowiska. za:ciop-pib Syndrom Chorego Budynku, a inaczej zespół dolegliwości chorego budynku lub SBS […]
