– (CO2) w temperaturze pokojowej jest to bezbarwny, bezwonny i niepalny gaz, dobrze rozpuszczalny w wodzie i cięższy od powietrza (ok. 1,5 raza). Pod normalnym ciśnieniem przechodzi ze stanu stałego do gazowego (sublimuje) z pominięciem fazy ciekłej w temperaturze -78,5°C (suchy lód). Pod zwiększonym ciśnieniem (5,1 atm) można go jednak skroplić w temperaturze -57°C. Dwutlenek węgla jest produktem spalania i oddychania, a przez rośliny jest wykorzystywany w procesie fotosyntezy. Tworzy się przy utlenianiu i fermentacji substancji organicznych. Występuje w kopalniach, cukrowniach, gorzelniach, wytwórniach win, silosach zbożowych, browarach i studzienkach kanalizacyjnych. W małych stężeniach nie jest trujący, w większych stężeniach dwutlenek węgla jest szkodliwy dla zdrowia a nawet zabójczy – jego działanie powoduje nadmierne zwiększenie zawartości dwutlenku we krwi (hiperkapnia), a co za tym idzie – kwasicy oddechowej i w następstwie tego obrzęku mózgu. Przy stężeniach powyżej 10% narasta duszność i osłabienie, pojawiają się omamy i zaburzenia świadomości do śpiączki włącznie oraz drgawki. Stężenia powyżej 20% powodują śmierć w ciągu kilkunastu minut, a powyżej 30% śmierć natychmiastową. Według Wikipedii.
Zobacz także
KIERUJĄCY ZESPOŁEM PRACOWNIKÓW
– wyznaczony przez poleceniodawcę pracownik posiadający ważne świadectwo kwalifikacyjne na stanowisku eksploatacji, kierujący zespołem pracowników. Według rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 września 1999 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy urządzeniach i instalacjach energetycznych (Dz. U. nr 80, poz. 912).
ODPORNOŚĆ POŻAROWA BUDYNKU
– odporność na działanie ognia elementów (materiałów) konstrukcyjnych budynku. Jest to wielkość umowna, która niezbędna jest do określania odporności ogniowej elementów i stopnia rozprzestrzeniania się ognia przez te elementy. Ustanowiono 5 klas odporności pożarowej budynków oznaczonych literami A, B, C, D i E w zależności od: obciążenia ogniowego, liczby ludzi przebywających w budynku, przeznaczenia budynku, […]
SZCZYTOWY POZIOM DŹWIĘKU „C”
– określany jako maksymalna wartość chwilowa poziomu dźwięku C, występująca w czasie obserwacji. Nie powinien on przekraczać wartości 135 dB. Według B. Rączkowski, BHP w praktyce, ODDK, Gdańsk 2009 r.
